شخصیّتهای تاریخ ساز
در طول تاریخ در کنار صالحان، طالحان نیز همواره موجآفرینی کرده، در سرنوشت ملّتها نقش داشتند و تحولاتی شگرف، در جوامع انسانی آفریدند، لیکن پس از مرگ، نام و یاد آنان به همراه جسمشان دفن گردید و گاه تنها برخی اهداف خاص سیاسی، اقتصادی، ملی و... سبب میشد که چندصباحی نامشان به نیکی یاد شود، اما زمانی نمیگذشت که به فراموشی سپرده میشدند. نمونهٴ این تکریم و تجلیلهای ساختگی، بزرگداشت پادشاهان ننگآفرین دو هزار و پانصد ساله است که رژیم منحوس ستمشاهی پهلوی متولّی آن بود و به انگیزهٴ مبارزه با اسلام و تاریخ اسلامی، تاریخ ننگین شاهنشاهی را جایگزین تاریخ هجری کرد و کوروش را به خوابی آسوده و آرام فرا خواند، لیکن آن رنج بیحاصل، گنجی برای آن کهنه پرستان بی هویت نداشت و شعله های ستم سوز انقلاب اسلامی با شراره های خود، همهٴ آن تلاشها را فرا گرفت در نتیجه «نه از تاک نشان ماند و نه از تاک نشان».
سرّ این ناپایداری، ریشه نداشتن اینگونه شخصیت ها در عواطف و احساسات انسانهاست. حتی کسانی که بزرگشان می شمارند نیز، اعتقاد به آنها ندارند، بلکه اهداف و اغراض خاصّی آنان را وادار به این تکریم ها و تعظیم ها می کند تا در پناه آن بر مرکب مراد سوار شوند و آنگاه که به هدف خود نایل شدند یا از رسیدن به آن ناامید گشتند قلم بطلان بر همهٴ افتخارات موهوم می کشند و به همهٴ آنها پشت پا می زنند.