زیارت مأثور و غیرمأثور
زائر، گاهی با بیانات خود کمالات مزور را ترنّم میکند که اینگونه ثنا خوانی فقط بیانگر میزان ارادت زائر، اعلام تولی نسبت به وی و تبری از دشمنان او، ابراز احساسات و تعیین موضع وی است و گاهی از زبان معصوم ثنا میخواند که اصطلاحاً اینگونه زیارت نامه ها را زیارت مأثور می نامند. چنین زیارت نامه هایی نه تنها کیفیت اظهار ارادت و ابراز تولّی و تبرّی را می آموزد، بلکه متنی است برای شناخت مزور و آگاهی از منزلت او؛ زیرا هر کسی به مقدار معرفت خویش سخن میگوید و کلام هر کسی بیانگر میزان شناخت و آگاهی اوست: «الکلام صفة المتکلم»[۱] «کلٌّ یأتى بما هو أهله»[۲].
