معنای زیارت
یکی از راه های بزرگداشت مفاخر و صاحبان کمال، زیارت آنان است که در حقیقت موجب بقا و استمرار حیات علمی، هنری و معنوی آنان میگردد. افزون بر این که عامل پیوند نسل حاضر و نسل های آینده با نسل های گذشته و وسیلهٴ ارتباط روحی با آنان و کمالاتشان است.
زیارت از ریشهٴ «زَور» است. اصل این واژه به معنای میل و عدول از چیزی است. دروغ را از آن جهت، زُور گفتهاند که مایل و منحرف از راه حق میگردد[۱] احمد بن فارس در ادامه میگوید: زائر را از آن جهت زائر میگویند که وقتی به زیارت تو میآید از غیر تو عدول میکند و رو برمیگرداند[۲] از این رو برخی گفته اند: زیارت، به معنای قصد و توجه است[۳]. فیومی در ادامه میگوید: زیارت، در عرف آن است که انسان با انگیزهٴ بزرگداشت کسی و اُنس گرفتن با او به وی روی آورد.[۴] نیز برخی گفتهاند: اینکه بر ملاقات اولیا و بزرگان، اطلاق زیارت شده، از آن جهت است که این کار، انحراف از جریان مادی و عدول از عالم طبیعت و توجه به عالم روحانیت است، در حالی که در محیط طبیعی حضور دارد و جسمانیت خویش را حفظ میکند.